- Details
- Written by: Romy
Hoi, welkom op mijn blog, leuk dat je even langs komt!
Mijn hele leven heb ik al moeite met de dagelijkse beslommeringen, dingen die voor anderen gemakkelijk leken te zijn, waren voor mij een dagtaak. Ik was dan ook vaak heel erg moe en had geen idee waarom ik zo moe was. Als ik moe was, kreeg ik wel eens de volgende uitspraak te horen: "pff, de jeugd van tegenwoordig is ook niks gewend. Ze zijn alleen maar moe". Dit interpreteerde ik als, niet aanstellen en doorzetten.
Maar hoe langer ik doorzette, hoe slechter het met mij ging. Naast de vermoeidheid begon ook de controle over mijn emoties in elkaar te zakken. Hierdoor kreeg ik last van ernstige paniekaanvallen. Ook werd ik erg star in mijn doen en laten. (ik waarschuw vast, dit blog wordt niet altijd even leuk. Ik schrijf hier mijn reis naar de autisme diagnosis op, en deze is absoluut niet voor in de geschiedenisboeken).
Eind Februari, werd er officieel autisme vastgesteld, en daar ben ik nu mee aan het leren leven. En ik moet leren er vrede mee te hebben dat ik het leven heb geleefd met een onbekende stoornis. Waardoor ik niet de hulp en ondersteuning heb kunnen krijgen die er nodig was. Het doel van dit blog is meer licht op het feit schijnen dat meisjes/vrouwen ook autisme kunnen hebben. Want het valt mij op dat vrouwen met autistische trekjes, vaak weg worden geschreven als hysterisch/ongesteld/borderline/elke andere persoonlijkheidsstoornis. Dit is niet oke.
Welkom in mijn blog nogmaals. Één kanttekening: het gaat soms alle kanten op, wees lief en wijs mij daarop. Dan kan ik hopelijk het blog een beetje aanpassen :)